15:41:00

Walentynki... może za mocno kochasz?


Pisze Iwonka i Jolka, Marysia, i Gosia. Piszą do mnie kobiety, pytają co z nimi jest nie tak... co zrobiły lub czego nie zrobiły, że los je potraktował tak: mają po pięćdziesiąt i ponad sześćdziesiąt lat, zostały same, bo odszedł - długoletni partner, kochanek, mąż. Nie dlatego, że odeszli w zaświaty i w ten naturalny (jakby ;-)) sposób, zostawili je same. Raczej poszli w inne światy ;-)
Dlaczego? Dlaczego tak się stało?
- Dlaczego mi to zrobił?
- Dlaczego zostawił i to po tylu latach?
- Czy byłam nie dość dobra?
- Czy za mało troskliwa, czy źle gotowałam, dziećmi nieodpowiednio zajmowałam?
- Czy w łóżku był niezadowolony?  (Jądra miał jak groszki, pocił okropnie, a przecież nic nie narzekałam ;-) )
- Byłam na każde zawołanie, przestałam pracować (choć lubiłam swoją pracę) by on mógł się rozwijać i w górę szybować. Lubił w towarzystwie brylować, na sobie wszystko i wszystkich skupiać... ja zajmowałam się dziećmi oraz jego rozwojem ;-) ) Stanowiłam ładny dodatek (albo mi się wydawało... może tylko dodatek, bez ładny ;-) )
- A teraz? Jest z inną i co ze mną?
Tak opowiadała mi Maria, powtarzając pytanie: dlaczego mnie zostawił?

Ze swojego doświadczenia mam niewiele na ten temat do powiedzenia. Pierwszy mój mąż, miłość młodzieńcza, nie miał szansy zmienić mnie na młodszy model, bo ja od początku byłam młodszym modelem... i rozdzielił nas los, w ten sposób, że on umarł. A drugi? Nie dorósł do życia w rodzinie... nie potrafił  nawiązywać pozytywnych relacji z żadnymi ludźmi, nawet najbliższymi. Ale to jest zupełnie inny temat... bo to nie on odszedł, tylko ja go wyrzuciłam... w związku z tym co powyżej ;-)

Po przemyśleniu dłuższym, wnikliwszym... dlaczego mężczyźni zostawiają kobiety, postanowiłam wysnuć swoją prywatną, bardzo subiektywną tezę - pytanie: może dlatego, że one... Iwonka, Maria, tak samo Jola i inne kobiety... za mocno kochały (?). Nie dlatego, że są za stare... że... młodszy model i tak dalej. Dlatego, że za mocno kochały.
A dlaczego tak się stało? Nic z niczego się nie bierze...

-  Może w swoim rodzinnym domu za mało były kochane i tak bardzo chciały, by w ich domu było inaczej i wszystko co miały na swego mężczyznę przelały... również pieniądze ze swego konta ;-))
A może wielka w ich domu była miłość i tak bardzo chciały jej odbicia w swoim życiu z mężczyzną, że zaczęły wzorować się na tym, czego same doświadczyły, w rodzinnym życiu, w relacjach tata - mama, zobaczyły. A to nie zawsze się sprawdza.
- Troskę, której nie doznały, w sobie jednak wielką wypielęgnowały... bo mężczyzna taki potrafi być bezbronny i potrzebujący;-),  że jest dobrym obiektem do piastowania... starania się,  mimo, że on sam... taki nie jest w odwrotną stronę.

- Z czasem przychodzi przyzwyczajenie do tego braku wzajemności i nadzieja, że to się zmieni przestaje być potrzebna.... kobieta kocha i bierze odpowiedzialność na siebie za wszystko co się dzieje. Przyczyn zła szuka tylko u siebie. Obwinia się, ocenia zbyt nisko, nie wierzy w to, że zasługuje na szczęście, bo jest ON, który twierdzi inaczej, ale ona trwa przy nim, bo go zwyczajnie nadzwyczajnie kocha.
- Nie ocenia rzeczywistej sytuacji, tylko tkwi w marzeniach jak mogłoby być inaczej... i nie potrafi żyć bez swojego mężczyzny, który nawet jak przysparza jej cierpień... to jest jej i ona czuje się w obowiązku wszystko dla niego poświęcić, aby tylko on przy niej był... nieważne, że jest chamski, niezrównoważony, egoistyczny, nastawiony na siebie z tysiącem nieodpowiedzialnych posunięć...
- W końcu im dłużej z nim jest, mimo, że nie jest rozpieszczana, to jest już tak bardzo podporządkowana mężczyźnie, iż nie ma oczekiwań, własnych marzeń.
- Uzależniona emocjonalnie, czasem też finansowo... kobieta uzależnia się od swojego partnera, który rujnuje jej życie... ale ona tego nie dostrzega.
- Uczepiona jego ramienia, pozbawiona własnej osobowości, nawet godności, godząc się na wiele, a może na wszystko, nie tworząc tym samym dojrzałego, satysfakcjonującego związku... tkwi, brnie dalej w tę relację nie zdając sobie sprawy, nie zauważając, że rujnuje sobie życie.
Zresztą jakie jej życie, jej życie to ON... jego kariera, pasje, zachcianki, zdrowie, odpoczynek, przyjemności, dla niego wszystko co najlepsze... ona w cieniu jako wspomagacz, ochrona, ostoja, przyzwolenie i troska.

A ON? Przychodzi taki moment, że ma dość tej nadopiekuńczości, uległości, żebrzącego o czułość spojrzenia. Wygodnie mu się  co prawda  żyje w bezmiarze troski, wyprasowanych koszul i na kant spodni, smacznych obiadków o właściwej porze i seksu na zawołanie (choć on w nim uwalnia tylko emocje bez psychicznego zaangażowania)… Wygodnie, ale zaczyna poszukiwać czegoś innego, chce zdobywać... To co daje mu ona, dla niego to nuda.  Uległość, to go nie kręci... w końcu nie goni się tramwaju, w którym się już siedzi ;-)

Ona kocha, a ON* robi swoje... upokarza, nie szanuje, albo nic takiego nie robi... jest "jedynie" obojętny, chłodny, a nawet zimny... ponadto nie ma się do czego przyczepić ;-) Daje pieniądze, kupuje różne rzeczy, wyjeżdża z kobietą na wakacje, spotyka z rodziną i znajomymi, ale?
Ale obecny jest tylko ciałem o czym innym myśli... ona jest dla niego opoką... ON uważa to za normalne. Sam nic od siebie nie daje.... przecież nie brakuje jej niczego.
Albo inaczej... ona nie ma również zabezpieczenia materialnego...  to go nie obchodzi. Ona też jest od tego, żeby były pieniądze.
Różne są sytuacje. Łączy je to, że ona... ona maleńka... ON* to potęga (tak mu się wydaje;-) ), ale to ona kocha. Kocha biorąc samotnie za wszystko odpowiedzialność i zmęczona jest bardzo, ale przecież zrobił wczoraj zakupy, nawet wino do kolacji... I nieważne, że wypił za dużo i na kanapie zasnął i był niemiły, kiedy go przebudziła, i do łóżka położyła.

Na pozór wszystko funkcjonuje prawidłowo... na pozór, bo za mocno kochająca kobieta, która nie widzi siebie, swoich potrzeb...  jest pozbawiona odruchów samozachowawczych i wplątuje się w niebezpieczeństwo, dramat. Nie ucieka, nie walczy o siebie... kocha...
Zamiast sama uciekać... zostaje porzucona. Cały czas była porzucona, lecz tego nie czuła, bo ON po pracy wracał do niej, przy niej zasypiał i nawet czasem robili coś wspólnie.
Teraz jest inaczej, bo on odszedł, wyprowadził się, jest już gdzie indziej, czasem z inną też kobietą. Może ta druga nie będzie go tak kochać, tak troszczyć się o niego, na pierwszym miejscu stawiać będzie siebie... I jemu nie będzie to przeszkadzać.
Niewyprasowane koszule, brak ciepłych bułeczek na śniadanie czy cokolwiek innego.
Ta druga (może trzecia?) niekoniecznie desperacko będzie się trzymać jego... będzie mieć poczucie, że nie będzie pustki w jej życiu jeśli ON odejdzie, bo jej to nawet przez myśl nie przejdzie... ponieważ zna swą wartość i wytłumaczyła mu, na samym początku, że jej zadowolenie, szczęście i możliwość samorealizacji jest tak samo ważne, istotne jak jego. A jeśli tak nie będzie, on będzie trzymał się starych przyzwyczajeń, że on nic nie musi.... musi tylko ona?
To albo ona, to będzie kolejna kobieta zbyt mocno kochająca, albo kolejny związek się rozpadnie i  ON znowu odejdzie.
Bo we wszystkim musi być równowaga, kompromis, w dwie strony muszą iść działania.
Gdy energia, inicjatywa, odpowiedzialność jest tylko po jednej stronie, to znaczy, że nie ma wzajemności. Proste!

Bez wzajemności nie ma prawdziwej miłości. Proste!

Zauważyłam, że kobiety, które tak wiele dają od siebie, odgradzają mężczyznę od cierpienia, nie pozwalają na ponoszenie prze nich konsekwencji, tylko wszystkim siebie obarczają, usprawiedliwiają... te kobiety paradoksalnie krzywdę robią też mężczyźnie... bo ON nie ma swojej drogi krętej, pod górkę, skomplikowanej przez wieczne zaopiekowanie, oszczędzanie go w każdym wymiarze.
I przychodzi moment, że nie umie wygrzebać się sam ze swoich kłopotów, a jedyne co potrafi, to przypisywać sobie zasługi za nie swoje osiągnięcia. Do tego jeszcze ma poczucie niesprawiedliwości i przeświadczenia, że jemu wszystko wolno.
Na koniec kobieta zbyt mocno kochająca może się dowiedzieć, że jemu jest wolno odejść, bo ma jedno życie, że też ona może sobie swoje ułożyć po nowemu.
Albo bez słowa odchodzi, bo taka jego wola. A jego wola najważniejsza, bo kochająca zbyt mocno kobieta utrzymywała go przecież codziennie, niezmiennie, czasem przez dekady całe, w tym właśnie przeświadczeniu.
Taki jest finał, gdy kobieta chce na siłę utrzymywać przy sobie człowieka, który co innego ma na głowie!*

ON* piszę wielkimi literami w dodatkowego podkreślenia ważności JEGO dla kochającej kobiety.
*Gwoli sprawiedliwości, powinnam dodać, że zdarza się na pewno sytuacja, że mężczyzna kocha bardziej… i to kobieta ma co innego na głowie ;-)






15 komentarzy:

  1. Mężczyźni rzadko kiedy dorastają do bycia w rodzinie. Mój eks poszedł w długą, kiedy się poważnie rozchorowałam. Poprosił o rozwód, bo myślał że będę prosić, żeby został, co mi wyznał kilka lat po rozwodzie, a ja nieszczęśnikowi dałam krzyż na drogę. No i nosi ten krzyż, kilka wypadków za sobą. Moja miłość jest nieograniczona dla dzieci i zwierząt :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mój pierwszy mąż zmarł, byłam z nim 26 lat. Przez tyle lat byłam kochana, choć miał wadę... zazdrosny był. Drugi, którego kochałam jak szalona okazał się zwykłym naciągaczem i kłamał od pierwszego dnia. Mimo wszystko dostał wiele szans, aż się przelało. 14 lipca 2018 roku na jednej rozprawie otrzymałam rozwód z wyłącznej jego winy. To był piękny, słoneczny dzień. Wiem, że jest teraz samotny okropnie... ale to za mała kara za to co mi zrobił. Dobrze, że masz kogo kochać i jesteś kochana. Ja też tak mam i do tego cudowny spokój:-) Ściskam serdecznie:-)

      Usuń
  2. Wiem , że to może wbrew kobiecej solidarności ale czasami to ,że "Uczepiona jego ramienia" może być nie do zniesienia i on ma dość...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Tak też się zdarza. Każda historia jest inna i innego wymaga rozwiązania... buziaki przesyłam:-)

      Usuń
  3. Bardzo dobry tekst. Przyzna Ci się, że ja taka byłam. Zakochałam się w totalnym oszuście, może nie totalnym. Bardzo pragnęłam miłości i usprawiedliwiałam wszystko. Kiedy coś mi prześwitywało, kiedy czułam, że powinnam odejść...wystarczył jeden jego dobry gest i całe obawy mijały. Opuściłam samą siebie i liczył się tylko on. Rodzina mnie uświadamiała, ale ja nie wiedziałam, o co im chodzi. Byłam taka ślepa. Dzięki Bogu, bo dwóch latach otworzyłam oczy, a nawet nie pamiętam dzięki czemu. Pamiętam, że to był moment dla mnie szokujący. Wzięłam telefon, wszystko pokasowałam. Przyznam, że nawet się nie pożegnałam. Poczułam ulgę. On mnie odnalazł po chyba roku, był oszustem, nie warto pisać, co robił. Rozstaliśmy się w zgodzie, on chciał znów wrócić, ja już jednak stałam się inną kobietą. Jestem wdzięczna za to doświadczenie, bo wiele się nauczyłam. Los mnie zaskoczył, na mojej drodze stanął mężczyzna tak nieidealny, z tyloma problemami, a jednak tak unikalny. Nie wiem, jak się nam ułoży, niech będzie cudownie, zobaczymy. Tym razem nie opuszczam samej siebie. Cieszę się Nim, robię swoje, dbam o siebie, o moje marzenia. Żyję w równowadze i on to wie i inni widzą różnicę, a ja jestem z siebie dumna. Dobrą dostałam lekcję życia. Dziękuję za ten post, fajnie się z Tobą podzielić swoją historią. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Poświęcanie się dla kogokolwiek bez myślenia o sobie... wręcz zapominaniu o sobie, w zależności na kogo jeszcze się trafi, często obraca się przeciwko darczyńcy. Mężczyzna nigdy nie powinien czuć się zbyt pewny i raczej należy na każdego mieć oko...Wiem, że nie brzmi to zbyt dobrze, ale takie są realia. Cieszę się, że poukładałaś sobie wszystko. Masz jak każdy, jedno życie i dbaj o nie jak najlepiej potrafisz... bądź silna, pozwól się kochać i kochaj nie zapominając o sobie. Teraz już wiem, że nie popełniłabym błędu, by wszystko zawierzyć jednemu najbardziej ukochanemu mężczyźnie już się wplątywać nie będę... Stara jestem Kobieta;-))

      Usuń
  4. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
  5. Ellen Plotkowiak19 lutego 2020 10:42

    Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
  6. Może jesteśmy za dobre , czasem. Może trochę naiwne. Cholera wie czemu się nami nudzą. Świetne zdjęcia z tymi papugami. Pozdrawiam najserdeczniej

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kobieta od dziecka morzy o jednym, jak w tej piosence... Stanąć z nim na ślubnym kobiercu, nawet łzami zalać się itd. itp. Warto pamiętać o sobie w każdym związku by oprócz miłości szacunek mieć... chyba, że trafi się na drania z niecnymi zamiarami. Pozdrowionka serdeczne:-)

      Usuń
  7. Trafilam tutaj przypadkowo ...i jestem Pani wdzieczna za ten bardzo rozwiniety temat...TO wszystko co Pani napisala to JA! Dostalam od zycia mocno po glowie :( Moi rodzice sie rozwiedli ,moje dziecinstwo to awantury i klotnie rodzicow...Ja kiedy zakladalam rodzine powiedzialam sobie ,ze u nas bedzie inaczej .Robilam to wszystko co Pani wyzej opisala .Bo kochalam ,bo chcialam ,zeby docenil ,ze ma taka zone ,taki dom ,takie dzieci ,ze inni moga tylko pozazdroscic ...ale inni widzieli to czego ja nie chcialam widziec ...glupie teksty pod moim adresem ,naigrywanie sie ze mnie itd ...nie reagowalam ,udawalam ,ze sie dobrze bawie ,a on tak czule zartuje ...Kiedy przeginal ,albo kolezanki zwracaly mi uwage wygarnialam mu ..jakis czas byl spokoj ,a potem od nowa ..no taki lew salonowy ,mezczyzn omijal szerokim lukiem ,a brylowal tylko w damskim towarzystwie ...No ! az w koncu znajomi zaczeli mi otwierac oczy ..bylo mi przykro,i kiedy ponad 90 letnia mama kolezanki ,zapytala sie w towarzystwie "czy nie jestem o meza zazdrosna ?" przyszlo zastanowienie ..jedna operacja ,za 5 tygodni druga powazna operacja ..raptem zaczely sie moje problemy zdrowotne,a on prawie w tym wszystkim nieobecny ,coraz bardziej dom traktowal jak noclegownie ...kiedy zebralam o cieplejszy odruch z jego strony wykrecal sie brakiem czasu zmeczeniem ...coraz bardziej zaczelam go obserwowac ,wstyd sie przyznac ,ale tak ! sprawdzalam jego komorke ..ale za szybko mu o tym powiedzialam ,zaczely przychodzic zaszyfrowane smsy..wsciekal sie ,ze se wmawiam ,a on nie ma pojecia co to jest?!!! i od kogo ? Zaczelam przylapywac na klamstwie ,ktorego od zawsze sie brzydze ...i tak trwamy juz 3 lata i "bawimy sie w kotka i myszke "...nie chce rozwalac rodziny ,mimo wszystko kocham meza ,chyba bardziej niz w mlodsci...Znajomi mysla ,ze my takie zgodne malzenstwo,dzieci wiedza ,ale nie chca problemow ,maja swoje rodziny i zycie ...i tak trwamy ,bo jemu tak wygodnie ,a ja ? co mam teraz isc po rozwod ,bo maz juz mnie nie kocha i traktuje jak gosposie ? za pozno na zmiany ,a do meza nic nie dociera ..co bedzie ? nie wiem .,ale ten tekst wyzej duzo mi pomogl ,,,zobaczylam siebie i zrozumialam swoj blad ..dziekuje i pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzięki, że podzieliłaś się ze mną swoją historią. Znam takie małżeństwo. Są ze sobą chyba ze 36 lat, mają dwoje dzieci, on ją zdradza nieustannie, ma nawet nieślubną córkę... ale tkwią przy sobie... a raczej ona przy nim... wspólny dom, majątek i przyzwyczajenie ze strachem jak tu się rozwieść i zacząć na nowo w tym wieku. Na pozór, tak jak u Ciebie... wyglądają na szczęśliwe zgodne małżeństwo... do kościoła razem chodzą. Nie jest to żadne pocieszenie, ale takich kobiet z taką historią jak u Ciebie jest wiele. Ściskam Cię serdecznie. Trzymaj się. I jakby co, to pisz do mnie:-))

      Usuń
  8. Ten tekst to cala ja !

    OdpowiedzUsuń
  9. To prawda... i zaufanie to podstawa... dwustronne rzecz jasna:-) Buziaki:-))

    OdpowiedzUsuń
  10. Takie życie... historie lubią się powtarzać. Buziaki:-)

    OdpowiedzUsuń

Copyright © Stara Kobieta... i ja , Blogger